Een het voorjaar hangt weer in de lucht dagje

Zat word ik er nooit van. Denk ik. Misschien van het schrijven erover, ja. Maar van het gebeuren zelf, nee. En erover schrijven vind ik ook nog steeds leuk, dus here we go... We gaan weer even een blokje om in het bos! Zin in. En niet alleen wij, maar ook die stoere punker van ons. Heel erg veel zin! Laat hij ons uitbundig weten.

Dus na al zijn gewoonlijke gekte vooraf, waaronder non-stop vrolijke staartkwispels en enthousiaste blijheidsblafjes, stappen we een paar minuten later ook al uit op die voor ons inmiddels heel bekende parkeerplaats. Plaatsen voor het uitkiezen, altijd. Maar wij parkeren achter in die hoek, altijd. Want vanaf daar beginnen we ons rondje. Laat ik het ons lievelingsrondje noemen.

En ik ben m'n verrekijker dit keer niet vergeten! Een mini, die handig in m'n jaszak past. Ben benieuwd wat voor vogels we gaan ontmoeten. Als in met veren beklede zeg maar. Ik hoop altijd en overal op m'n favoriet. De ijsvogel. Maar da's ons hier nog niet eerder gebeurd. Daarom low hopes. En toch, je weet het niet hè, zoiets onverwachts gaafs kan hier - want oevers te over, inclusief overhangende boomtakken - prima gebeuren dus ogen open houden.

Sowieso wel handig ook, om te kunnen zien waar ik loop. In het bos! Besefmomentje, haha. Heerlijk gewoon. Een verademing zelfs, best wel. Een zeer welkome onderbreking van al die drukte bij ons voor de deur. Een nieuw appartementencomplex dat er tegenover ons wordt gebouwd. Maar ook de gebruikelijke reuring van auto's, fietsers en wandelaars... Ik verlang steeds vaker naar meer stilte en rust. In dat opzicht dan.

Hé, wat is dat daar? Oh, volgens mij een meesje. Ik hou van meesjes! Kan alleen niet zien wat voor één. Een snelle jelle. Is dat ook een soort? Maar horen kan ik ze wel. Er zijn er meerdere, en het klinkt prachtig. En even later hebben we het geluk dat er weer twee grote bonte spechten boven ons fladderen! Of zeg maar gerust klapperen. Ze zijn met elkaar aan het communiceren, maar zoals het lijkt niet op een heel vriendelijke manier. Er komt ook een hoop getik bij kijken. Druktemakers zijn het. Ik haal er eentje met de verrekijker dichtbij... Ik kan z'n veren tellen, en al z'n drie kleuren uitstekend onderscheiden! Amazing. Verrekijkers zijn cool.

We struinen al keuvelend nog wat verder en toen zat ons rondje er ook alweer op. Ik til Rafa op en kruip onze auto weer in. Happy us, want dat was fijn even. En happy boy, want ik zie hij kijkt met een behoorlijk tevreden snoet dromerig voor zich uit. Op naar ons huisje maar weer.

Waar ik eerst voor die brave boef zorg. Vers water en wat lekkers. En waar ik me vervolgens 'terugtrek' met een theetje en een boek op ons terras. Kan het niet laten, veels te verleidelijk dat zonnetje.

Ik ben trouwens nog steeds aan het lezen! Na Robinson Crusoe las ik Gullivers reizen. Best oké vond ik die. Maar kwam er niet gemakkelijk door. Ben nu bezig in Moby Dick. Die gaat minder moeilijk. En die vind ik tot nu toe meer dan oké.

Rafa volgt me meteen op de voet mee naar buiten. Chillen in de zon vind hij altijd een goed idee. Geef hem eens ongelijk! Het is zo heerlijk dat dit eindelijk weer kan. Soaking up the sun, zoals een spons doet met water. Dat doet een mens en een hond - en waarschijnlijk elk ander levend wezen - na zo'n lange periode van schaarste aan die zonnestralen en hun aangename warmte, toch best een hoop goed. Ik leg een tuinkussen voor mij op ons houten bankje, en voor knullebeest eentje op de grond in z'n eigen voorkeurshoekje. Plof, daar ligtie al. Te genieten to the max. Doei winter! Doei binnen zitten! Het was leuk, voor zolang als het duurde, maar we hebben nu echt alleen nog maar het voorjaar in ons bol...