In de winter is het fijn om in het bos te zijn

happy woof year woofryone!

Eerste boswandeling(etje) van 2025! Trouwens, niet dat er daar buiten ook maar iets van is te merken. Dat er iets nieuws begon. En zeker niet zoiets groots als een compleet nieuw jaar.

Wat dat betreft best een gekke kalender wel, die van ons. Het zou me dan ook niets verbazen als de bosbeesten op een heel ander tijdstip oud en nieuw vieren? Zo ergens rondom maart/april, maybe? Wanneer de natuur weer overduidelijk tot leven komt. En wanneer alle winterslapers zijn uitgegaapt en ze na zo'n lange tijd rust waarschijnlijk wel zin hebben in wat gezelligheid? En als, dan vast met de allerleukste tradities! Zoals het eten van paddenstoelenhoedjes besprenkeld met hazelnootkruim, en het drinken van wilde bessenlikeur uit oude eikeldopjes... Ik gis maar wat. Ik zie het wel voor me. Maar zonder vuurwerk. Dat sowieso, zeker weten.

Hoe dan ook, zo blij met het bos in de winter. Al vind ik 'm in de zomer net een tikje mooier. Als er geen sneeuw ligt dan. Wat tegenwoordig meestal het geval is. Maar toch, in de winter vind ik 'm wel mysterieuzer. Aangrijpender somehow. Diepzinniger op een bepaalde manier. In staat om iets meer bewustzijn in ons los te maken. Of zoiets soortgelijks.

De kale bomen. De modderige paadjes. De nevelige mist. Bevroren plasjes. Verdorde grasjes. En overal dode bladeren. Met plaatselijk een zielige die zich met z'n allerlaatste krachten aan een naakte twijg of tak vastklampt, maar de meeste verspreid als een warm dekentje over de koude grond.

Maar voor de verandering geen grijs vandaag! En dat maakt aanvullend blij. Want we hebben haar best wel een beetje gemist. Onze zon. Onze lieve zon. Ze was er wel. Ik weet. En ook niet verder weg dan anders. Nope. Maar wel onzichtbaar. Wel onvoelbaar. Die vele grauwe wekenlang. En toch. ... Toch was ze gewoon van de partij. ... Met al haar wezen en zijn. ... Al die tijd. ... En geen seconde minder. ... Uh, dat bedoel ik dus. Dat winterbos doet wat met me.

Back to gedachteloos struinen. Zo nodig soms. In plaats van denken aan van alles, even denken aan helemaal niets. Het bos is goed voor beide, heb ik ontdekt. Verstand op honderd? Dat wil daar op z'n allerbest. Verstand op nul? Een betere plek vind je niet. (Al kan ik me heel goed voorstellen dat de zee en de bergen hiervoor even effectieve oorden zijn!)

Gewoon genieten van dat wat is. Rafa's pretoogjes wanneer hij van het ene hoekje naar de andere stuift. Frank's gezel(lig)schap wanneer we op ons gemakje ons blije knullebeest achterna slenteren. In dat leuk stukje bos, waar we vaker met alle plezier komen. 't Is er dit keer stil en verlaten, en hebben daarom het rijk voor ons alleen. Afgezien van die twee grote bonte spechten in de bomen boven ons! Frank spotte de eerste, ik vlak daarna vlakbij de tweede. Maar die leken net zo oké met onze aanwezigheid als wij met die van hun... Prachtdiertjes zijn het. En een voordeel van ontbladerde toppen is, dat is dan uitzonderlijk goed te aanschouwen.