We want snow! We want snow!

kom maar op met die sneeuwballen!

Zo, ik gooi er af en toe gewoon even een terugblik tussen. Denk ik. In ieder geval dit keer dan. En misschien nog wel eens. Omdat ik er nog aardig wat leuke heb. En omdat ik jammer genoeg niet zo vaak in het bos ben te vinden, en ik jammer genoeg dus ook niet zo vaak de kans krijg om dit soort van gezellige foto's te maken, als dat ik eigenlijk heel graag zou willen...

Ik zit dan op de bank. Terwijl ik liever in het bos zou wezen. Of lig op bed. Terwijl ik liever in het bos zou zijn. Of in de stad. Of bij familie. Ik vermaak me wel hoor. Ik vermaak me altijd wel. Ik lees een boek, ik kijk tv, of ga knutselen. Of knuffel dat geweldig lieve hondje van ons plat. Ik vermaak me echt. Maar verlang tegelijkertijd ook naar (een heleboel) meer!

Niet doen. Geef ik mezelf dan voor de zoveelste keer als advies. Meer willen. Want ik vermoed mede doordat ik al zolang naar die onvervulde verlangens van me zit te verlangen besloot een kleurloze neerslachtigheid er in de laatste jaren nog even een schepje bovenop te doen. M'n donkerpuntjes werden een tikkel zwarter. M'n lichtpuntjes verloren een deel van hun glans. En zo werd alles wat ik wel doe en kan ineens een stuk minder fun en voldoeninggevend...

Leven met een lijf die mij niet toestaat om m'n dromen waar te maken. Of in ieder geval veel van die dromen. Zo is dat. Zo voelt dat. Dromen waaraan ik daarom soms wat probeer te sleutelen. Dan tracht ik ze wat te temperen. Wat aan te passen, wat los te laten. In m'n hoofd. In m'n hart. Ergens lijkt me dat zo bevrijdend of iets dergelijks. Als dat lukt. Minder willen.

Maar tot nu toe was ik daarin niet heel succesvol. De somberheid nam wel iets van de zin en het vuur in mij weg. Maar die gloeiende kern die bleef. Zeuren en jammeren. Met telkens nee dat ze kreeg als antwoord. Met iedere keer teleurstelling, boosheid en pijn als gevolg. Jaar in, jaar uit. Opnieuw en opnieuw. Er is daardoor veel in mij gebeurd. En nog steeds gaande.

Terug naar de fijne terugblikjes. Ja, en toch mag ik die er ook genoeg kennen. (Bijvoorbeeld de momenten waarop het me wel lukte om naar het bos, naar de stad of naar familie te gaan.) Want tijdens die ellendig lange periode van ziek zijn (zeventien en een half jaar, ongediagnosticeerd) was het gelukkig niet alleen maar kommer en kwel. Nee, tussendoor ook best nog een hoop vreugde en vrolijkheid jawel.

Natuurlijk o.a. mede mogelijk gemaakt door een aantal heel dierbare schepsels om mij heen! Ik denk niet dat ik uit kan leggen hoeveel zij voor mij hebben betekent. En nog steeds iedere dag voor mij betekenen. En voor zolang als dat wij leven voor mij zullen betekenen. Dus ik ga het maar niet proberen.

Ik denk soms dan ligt de ware waarde en/of diepe betekenis van bepaalde dingen ook juist verstopt in het niet kunnen verwoorden van die belangrijkheid? (Tijdelijk wellicht? Gedeeltelijk wellicht?) Slechts verscholen in onze gedachten en gevoelens? En verborgen in alleen maar het meemaken ervan? Je wilt het voor de ander misschien wel uiteendoen, omdat dat ene iets je zo raakt(e) en vervolgens een enorm verschil binnenin je maakt(e). Maar wanneer je dan eens een poging waagt lijken de juiste woorden gewoonweg niet gevonden te willen worden...

Net zoals dat het mij op dit moment niet zou lukken om de impact die al mijn niet uitgekomen wensen op mij hebben gehad goed en volkomen toe te lichten. Er komen dan velerlei denkbeelden in mij op. En mogelijkerwijs niet alleen maar de voor de hand liggende miserabele... Maar wel vooral. Wel grotendeels. Want het verdriet daarover heeft mij behoorlijk kapot gemaakt.

En toch. (Soms tot mijn eigen verbazing.) Toch blijf ik onvermoeibaar hopen! Ook terwijl dat dezer dagen steeds ietsje meer zeer lijkt te doen. Het is iets dat op geen enkele manier uitgedoofd kan worden. Die altijd aanwezige sprankel. Gevuld met hemelse licht en kracht. Welke mij voortdurend overtuigd dat er vanuit/doorheen diezelfde gebrokenheid op een dag heling zal gaan ontspruiten. Kan niet wachten! Onbeschrijfelijk veel zin in!