De herfst in volle bloei

een onscherpe snoet, maar ik kan je verzekeren wel een hele blije

Nog voordat we een stap naar buiten zetten is Rafa al honderd keer naar de achterdeur gesjeesd en weer terug naar mij. Frank haalt de auto op en ik loop rustig naar de plek waar die trouwe viervoeter me zo graag hebben wil. Jas aan. Sjaal om. En m'n muts ook maar mee, best een goed idee. Nog even z'n riempje pakken en dan kunnen we. Chaotisch strompelen we vol zin de deur uit. We gaan weer richting het bos!

En al onze buren zijn daar inmiddels ook van op de hoogte. (Je weet misschien wel; appartementjes, hutjemutje, privacy soms ver te zoeken.) Niet omdat ik ze dat verteld heb hoor, ben zelf niet persé zo van het rondbazuinen. Maar Rafa dus wel. Tussen al z'n vrolijke capriolen en wilde sprintjes door. In geuren en kleuren. Zoals altijd wanneer we naar het bos gaan. Of waar dan ook naartoe. Een woef boef is het, en iedereen hier weet dat.

Ik vertel hem dat we dit keer naar 'wat verder weg' gaan, en dat het daarom nog 'heel lang duurt' voordat we daar zijn. Hij begrijpt dat dus. Hij begrijpt heel veel. Je zou je erover verbazen hoeveel hij begrijpt! Een heel aantal woorden wel, en korte zinnetjes. Ik vind dat zo ontzettend lief. En z'n koppie ook, dat dan aandoenlijk heen en weer gaat terwijl hij zeer geconcentreerd naar me luistert... (Smelt.) Hij wordt meteen iets rustiger. En hebben de rest van de rit geen kind aan hem. 

Totdat we daar dat weggetje inrijden! Dat weggetje die ons plots en imponerend in hogere herfstsferen brengt. Wauw. Maar voor Rafa zijn het vooral de vele bomen die het doen. Bomen betekent namelijk 'we zijn er!' Bomen betekent in feite 'laat me er alsjeblieft zo snel mogelijk uit!'

We lopen over een paadje dat bommetje vol ligt met bladeren. Echt tot aan de enkels zoveel. (Hé, waar is knullebeest nou? Oh daar! Dikke fun dattie heeft.) En we staan eventjes stil op een plekje waar een heleboel mini heuveltjes van mos de bosbodem versieren. Sprookje! Hier maak ik een paar wazige foto's. Best tricky nog, blijkbaar, scherpe foto's maken.

Geen zin om weer naar huis te gaan. Zin om hier te blijven. Zin om hier te wonen. Zin om hier een hutje te bouwen van rondslingerende takken, tegen de wortels van een omgevallen boom aan. Met daarin een gerieflijk bedje van knisperende bladeren, en met daarop fijne kussentjes van zacht mos. Bossige boslaan 777 te Bosdorp, ons nieuw adres. Maar dat kan niet. Want we leven niet in 1832. Toen dat wel kon. (Vermoed ik maar wat in het wilde weg.) We leven in 2024. Nu er duizend-en-een regels bestaan, en niks niet zomaar meer mag.

Ach, eenmaal thuis is het ook best weer pluis. Ik maak een theetje voor ons, die nu extra lekker smaakt. Steek een paar kaarsjes aan op tafel en kruip met een kleedje en boek op de bank. Nog een paar bladzijdes, dan heb ik Huckleberry Finn uit. Hierna ga ik in Robinson Crusoe beginnen, hij ligt al klaar.

Rafa krult zich op pal naast me. En ik geef hem een aai over z'n lieve bol. Plus een dikke kus. En dan nog één. En dan nog één. Buiten wordt het stilletjesaan alweer donker... My favourite time of day. Waarom weet ik niet. Ik hou van die vroegdonkeravonden. Enorm. En van dat onbeschaamd en buitensporig cocoonen wat daarbij hoort. Die avonden vragen er gewoon om. En ik antwoord dan eigenlijk bijna altijd, zoals ook op dit moment, gewillig en gauw: 'Oké, ik geef me over! Met alle plezier.'