De Veluwezoom is zo mooi!

en ons knullebeest zo ontzettend lief!

We vertoefden in een huisje midden in de bossen. Met daar omheen nog heel veel meer huisjes maar die dacht ik gewoon weg. Wij zaten aan de bosrand, dus ik kon uiterst doen alsof we daar helemaal in ons uppie zaten. Dat was heerlijk.

De bossen waren prachtig, zei Frank. Ik geloofde hem meteen. De bosrand ook, weet ik dan te vertellen. Echt, een boel te beleven, ook daar al.

Ooit, dan wil ik ook gaan wandelen. So looking forward. Op avontuur in eigen land. Of dagen- of misschien zelfs wekenlange wandelingen maken, en dat dan bijvoorbeeld (naar) ietsje verder weg. Rugzak op, tentje d'r in, proviand niet vergeten. Frank en Rafa mee! Ik droom ervan. Of fietsen. Fietsen lijkt me ook best wel wat.

Maar nu dus eerst nog eventjes ziek. En daarom zodoende vooral veel zitten. Omdat het moet, van dat 'nu weer zitten jij' lijf van me. Helemaal klaar mee, dat begrijp je. Want verplicht zitten is zo saai.

Al heb ik mezelf dat wel wat gezelliger gemaakt. Met behulp van fijne hobbietjes. Zo kerf ik kleine leuke maakseltjes uit avocadopitten. Maak er kettingen van. En boekenleggers. Of haken. Haken doe ik ook graag. En ben voor het eerst sinds jaren weer eens een boek aan het (uit)lezen! Alleen op de wereld, van Hector Malot.

De eerste dagen gingen wat moeizaam. De laatste dagen gingen iets beter. Minder zwaar alles. Meer genieten dus.

Hmhm, ondanks weinig kunnen toch genoten. Ik ben er handig in geworden. De dingetjes die (wanneer) ik (ze) wel kan volledig uit te buiten. Dankbaar! En verdrietig. Dat ook. Maar d'r leeft een hoop in mijn hart. Een hoop die niet teleur zal stellen. Op een dag dan mag ik afscheid gaan nemen van dit verschrikkelijk ongemak. En dat zal een hele makkelijke gaan worden.